کوچینگ در روانشناسی
کوچینگ در روانشناسی بر اهداف افراد متمرکز است و می‌تواند هم به صورت فردی و هم به صورت گروهی صورت گیرد. در زمینه‌ها و رشته‌های مختلفی از مربیگری یا همان کوچینگ استفاده می‌شود مثل مربیگری ورزشی و کوچینگ روانشناسی که بر توانایی‌ها و قوت‌های فردی یا گروهی تمرکز می‌کند و اینکه چگونه می‌توان از آنها به روش‌های جدید و متفاوت برای افزایش عملکرد، احساس بهتر نسبت به خود، اطمینان از حس آرامش در زندگی، تقویت روابط، مقابله با چالش‌ها و دستیابی به اهداف استفاده کرد. افراد به کمک کوچینگ روانشناسی می‌توانند به موفقیت‌های بیشتری دست پیدا کنند و کیفیت کلی زندگی شخصی و حرفه‌ای خود را بهبود بخشند.
کوچینگ به طور گسترده به جنبه‌های منفی، غیرمنطقی یا آسیب‌زای زندگی نمی‌پردازد. همچنین به جای تمرکز بر گذشته، به حال و آینده گرایش دارد. لازم به ذکر است که کوچینگ در روانشناسی با روان‌درمانگری تفاوت دارد، زیرا درمانگران آموزش دیده‌اند تا مستقیماً به نگرانی‌های مربوط به سلامت روان رسیدگی کنند و ممکن است احساسات، دوران کودکی یا سایر تجربیات گذشته بیمار را به گونه‌ای بررسی کنند که یک کوچ انجام نمی‌دهد. درمان همچنین بسیار دقیق‌تر از کوچینگ است و مربیان ممکن است دارای اعتبار علمی یا حرفه‌ای مشابه درمانگران نباشند. با این حال، برخی از کوچ‌ها، روان‌شناس دارای مجوز نیز می‌باشند. چالش‌هایی که کوچ‌ها و روان‌درمانگران برای کمک به مراجعان به کار می‌برند ممکن است بسیار مشابه باشند.
لیست فرایند ها کوچینگ در روانشناسی:
- کمک به شرکت کنندگان برای دستیابی به اهداف شخصی،
- شناسایی و غلبه بر موانع آرامش و رفاه
- غلبه بر موانع عملکرد مطلوب در زندگی و
- ایجاد مهارت‌هایی برای رسیدن به اهداف و موفقیت است.
کوچینگ می‌تواند برای افراد یا سازمان‌های خاص نیز مؤثر باشد. برخی از مطالعات و فراتحلیل‌ها به این نتیجه رسیده‌اند که کوچینگ در زمینه‌هایی مانند عملکرد، رفاه، مهارت‌های مقابله‌ای، نگرش نسبت به کار، و خودگردانی هدف‌دار، تأثیر مثبت دارد. با این حال، از آنجایی که اصطلاح “کوچینگ” به طور دقیقی تعریف نشده است و افراد زیادی بصورت غیرقانونی و بدون تخصص کافی خود را کوچ معرفی می‌کنند نیاز است افراد علاقه‌مند، برای شناسایی کوچ‌های حرفه‌ای و دارای مجوز وقت بگذارند.
کاربردهای کوچینگ در روانشناسی
چندین نوع کوچ وجود دارد، از جمله کوچ‌های اجرایی یا شغلی، کوچ‌های سلامت، و کوچ‌های زندگی شخصی، که هدف آنها کمک به افراد برای غلبه بر مسائل روزمره‌ای است که در حرفه، روابط یا نشاط عمومی آنها اختلال ایجاد می‌کنند. کوچینگ زندگی، به ویژه، در سال‌های اخیر محبوبیت زیادی پیدا کرده‌است. تصور می‌شود که این محبوبیت تا حدی به دلیل عدم دسترسی دراز مدت به درمانگر و اجتناب از انگ تحت روان‌درمانی بودن است. بسیاری از مربیان زندگی رویکردی گسترده دارند و تمرین خود را با نیازهای خاص هر مراجع تطبیق می‌دهند، برخی از مربیان دیگر نیز در یک زمینه خاص تخصص دارند، مانند روابط یا عزت نفس یا استرس.
کوچینگ را می توان در مدارس، سازمان‌های تجاری، مکان‌های اجرایی و برنامه‌های مشاوره فردی استفاده کرد. به عنوان مثال، یک مربی سلامت در یک برنامه سلامتی در محل کار، ممکن است مشاوره فردی و گروهی کنترل وزن را به کارمندان ارائه دهد یا مهارت‌ها و انگیزه‌های مورد نیاز برای بهبود سلامت و تعیین اهداف برای حفظ سبک زندگی سالم را در اختیار آنها قرار دهد. از سوی دیگر، یک مربی شغلی ممکن است با مشتریان یک به یک کار کند تا به آنها کمک کند مسیرهای شغلی کامل را شناسایی کنند، رزومه کاری یا مهارت‌های مصاحبه خود را تقویت کنند و هر قدم دیگری را که برای تضمین شغل در زمینه انتخابی خود لازم است انجام دهند. هدف مربیان شغلی معمولاً استفاده از منابع مثبت مانند امید، انعطاف پذیری و خوش بینی است که همگی می‌توانند به مشتریان در بهبود رضایت شغلی، عملکرد و فداکاری در محل کار کمک کنند.
به طور کلی،کوچینگ نباید برای درمان بیماری‌های قابل تشخیص سلامت روان استفاده شود، زیرا کوچ‌ها ملزم به آموزش در این زمینه‌ها نیستند و مشمول قوانین اخلاقی یا قوانین حریم خصوصی پزشکی مشابه درمانگران نمی‌باشند. با این حال، بسیاری از مربیان به مراجعانی که با اضطراب یا افسردگی دست و پنجه نرم می‌کنند، کمک می‌کنند.
چه انتظاراتی می‌توان از کوچینگ در روانشاسی داشت؟
بیشتر کوچینگ‌ها کوتاه مدت هستند و شامل مشاوره مستقیم، حمایتی و مبتنی بر راه حل‌اند. بسته به نیازهای خاص مراجع، مربی و مراجع ممکن است تکنیک‌هایی را برای کاهش استرس، کنار آمدن با چالش‌های خاص، عبور موفقیت‌آمیز انتقال‌های آینده و انتخاب‌های مثبت‌تر در زندگی شخصی یا حرفه‌ای مشتری بررسی کنند.
کوچینگ عمدتاً مشتری محور است. اغلب، مشتری با مسائل یا نگرانی‌های خاصی که می‌خواهد به آنها رسیدگی کند، وارد می‌شود و مربی او را به سمت شناسایی راه‌حل‌های ممکن و توسعه استراتژی‌هایی برای دستیابی به آنها راهنمایی می‌کند. مربیان همچنین ممکن است مراجعان را تشویق کنند که تجسم، تمرکز حواس یا سایر تکنیک‌های آرام بخش را برای کمک به ترویج احساسات مثبت در حین تلاش در جهت اهداف خود، تمرین کنند.
سبک‌های کوچینگ در روانشناسی ممکن است متفاوت باشد، بسته به نوع کوچینگ مورد نیاز یا اینکه مراجع درگیر کوچینگ خصوصی یا گروهی است. به عنوان مثال، یک برنامه مربیگری در محل کار ممکن است شامل مشاوره فردی و فعالیت های گروهی باشد که بر نیازهای سازمان و همچنین نیازهای فرد در گروه تأکید دارد.
کوچ‌ها ممکن است با مراجعین خود به صورت حضوری، تلفنی یا از طریق پلتفرم‌های چت ویدیویی مانند اسکایپ یا زوم ملاقات کنند. جلسات معمولاً بر اساس یک برنامه منظم در یک دوره زمانی مشخص انجام می‌شوند، اگرچه برخی از تمرین‌کنندگان فردی ممکن است رویکرد غیررسمی یا پایان بازتری داشته باشند.
نحوه کار کوچینگ در روانشناسی
کوچینگ بر اصول نسبتاً ساده‌ای استوار است . بسیاری از افراد برای غلبه بر موانع رایج برای دستیابی به موفقیت شخصی و حرفه‌ای به کمک نیاز دارند و دریافت حمایت از شخص ثالثی که در زمینه خاصی تخصص دارد می‌تواند در این راستا مفید باشد. بسیاری از کوچ‌ها، صرف نظر از تخصصشان، هدفشان شناسایی و تقویت نقاط قوت ذاتی مراجع است تا به آنها کمک کند زندگی بهتر، با انگیزه و موفق‌تری داشته باشند.
پنج عامل کلیدی که به تعیین اثربخشی یک رابطه مربیگری مثبت کمک می‌کند. شامل:
- ایجاد و حفظ اعتماد
- درک و توانایی مربی برای مدیریت پاسخ‌های عاطفی و مشکلات مراجع با همدلی
- برقراری ارتباط دو طرفه
- توانایی مربی برای تسهیل و کمک به یادگیری و رشد مراجع برای رسیدن به اهداف
- تدوین یک قرارداد روشن و فرآیند شفاف
ثبت نام در دوره های کوچینگ دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی دانشگاه تهران با ارائه مدرک معتبر:
در یک کوچ به دنبال چه چیزی باشیم؟
از آنجایی که کوچینگ در روانشناسی به صورت قانونی تعریف نشده است به این معنی که شرایط و مقررات بخصوصی برای کوچ بودن تدوین نشده و هیچ مدرک یا مجوزی برای آن وجود ندارد هر کسی می‌تواند نام خود را کوچ بگذارد و به برگزاری دوره‌های کوچینگ بپردازد. چنین افرادی هیچ آموزش یا مدرک خاصی در این زمینه ندارند و تمرین‌ها توصیه‌هایشان عمدتاً بر اساس تجربیات شخصی خود یا تجربیات گذشته در کمک به دیگران استوار است.
با این وجود، بسیاری از درمانگران دارای مجوز، مددکاران اجتماعی بالینی و مشاوران حرفه‌ای دارای مجوز در حال حاضر در کوچینگ اجرایی، کوچینگ سلامت، کوچینگ عملکرد، و کوچینگ زندگی و همچنین در آموزش سایر متخصصان بهداشت روان از طریق روش‌های مختلف برای تبدیل شدن به مربی مشغول هستند. این متخصصین بهداشت روان آموزش دیده در حرفه کوچینگ، بطور گسترده‌ای نسبت به رفتارهای انسانی شناخت دارند و از تجربه بالینی مورد نیاز این حرفه برخوردارند.
کوچ‌های با سوابق تحصیلی و تجربی مختلف ممکن است در سطوح کاردانی، حرفه‌ای و کارشناسی ارشد توسط فدراسیون بین المللی کوچینگ گواهینامه دریافت کنند. کوچ‌ها همچنین ممکن است توسط انجمن مشاوره آمریکا مجوز بگیرند. برخی از مراجعان با مربیانی که چنین گواهینامه‌هایی را کسب کرده‌اند احساس راحتی بیشتری می‌کنند، اما باید بگوییم که نیازی به چنین مدارکی نیست.
کوچینگ زمانی بهترین نتیجه را دارد که مراجع احساس کند شنیده می‌شود، درک می‌شود و گویی می‌تواند خود واقعی‌اش باشد. بنابراین، شما باید علاوه بر یافتن فردی با مدارک و تجربه مرتبط با نیازهایتان، مهم است کوچی را پیدا کنید که بتواند محیط مشاوره‌ای را فراهم کند که در آن احساس امنیت و راحتی داشته باشید.
یشتر بخوانید:
